اصولگرایان و اصلاح طلبان در مواقع شکست چه کردند؟

ریاست جمهوری 84: اعتراض و اتهام زنی کروبی؛ 

انتخابات ریاست جمهوری سال 84 نیز با صف بندی اصلاح طلبان و اصولگرایان برگزار شد؛ در نهایت اما در پایان دور اول، هاشمی رفسنجانی و احمدی نژاد به عنوان نفرات اول و دوم به دور بعد راه یافتند؛ در این میان اما اولین واکنش تند و اعتراض از سوی اصلاح طلبان شنیده شد؛ مهدی کروبی که به عنوان یکی از اصلی‌ترین نامزدهای اصلاح طلبان حضور داشت در واکنشی تند نسبت به نتایج اعلام شده و آراء مردم، قانون را زیر پا گذاشته و نسبت به پیروز اعلام نشدن خود اعتراض کرد؛ کروبی با اتهام زنی به افراد و نهادهای مختلف، سعی کرد پیروز نشدن خود در انتخابات را به گردن نهادهای نظارتی بیندازد و حاضر به پذیرش شکست نشد: « پس از آنکه مهدی کروبی اعلام کرد خواب اصحاب کهف اش او را از رئیس جمهور شدن باز داشت، نامه ای به رهبر انقلاب نوشت و در آن نامه ضمن اعتراض از آنچه که در انتخابات گذشت، از تمام سمت های حکومتی خود از جمله مشاور رهبری و عضویت در مجمع تشخیص مصلحت نظام استعفا داد».
ریاست جمهوری 88: موسوی و کروبی: توهم پیروزی؛ وارد کردن خسارت عظیم به کشور

تاریک‌ترین نقطه انتخابات در سال های پس از انقلاب، رفتار و واکنش دو نامزد اصلاح طلب ریاست جمهوری سال 1388 در مواجهه با شکست از رقیب خود بود. در این سال میرحسین موسوی و مهدی کروبی که نمایندگی جریان اصلاح طلب در انتخابات را برعهده داشته و مورد حمایت همه جانبه این جریان بودند، واکنش‌های تند خود علیه نتیجه انتخابات را از همان نخستین ساعات پایان رأی گیری نشان دادند:

میرحسین موسوی آخرین ساعات روز رأی گیری و در حالی که هنوز شمارش آراء پایان نیافته بود، خود را برنده قطعی انتخابات با نسبت رأی فراوان نسبت به رقیب عنوان کرد! این نخستین نقطه تاریک در این ماجرا در روز انتخابات بود؛ پس از آن نیز و پس از اعلام رسمی نتایج انتخابات ، به اعتراض برخاسته و طرفداران خود را برای احقاق حق خود (!) به کف خیابان آوردند؛ موسوی و کروبی در این مسیر از ایراد هرگونه اتهام به نظام، انقلاب و نهادهای قانونی کشور ابایی نداشتند و هر کاری کردند تا انتخابات ابطال شود؛ چرا که حاضر نبودند بپذیرند که مردم به آنان رأی نداده و آنان شکست خورده اند.