دودرس سیاسی ازآیت الله خوشبخت برای فتنه92

در دقایق آخر سال

1- سال 1392 را در حالی آغاز می کنم که سالی پر از بیم و امید را در پیش رو داریم. انتخابات 24 خرداد 1392 مطمئنا حساس ترین روز سال آینده خواهد بود. دغدغه خالی شدن جمهوری اسلامی از محتوا و تصویر حاکمیت مرتجعین یا تکنوکرات روزهای پرتنشی را روبروی ما می گذارد.

فرود دولت احمدی نژاد که انگار می خواهد بر سر تمام آرمانها و عقاید حزب الهی ها خراب شود، بهاری پرماجرا را برای ما رقم خواهد زد. 

رفقای سابقی که دوست را به جای دشمن می گیرند و حتی اگر عسل به کامشان بگذاری ، انگشت را به دندان می کشند، نیز دست از سرمان بر نمی دارند.

2- چند سال پیش شاید در نیمه دوم سال 89 با بچه های رجانیوز خدمت مرحوم آیت الله خوشوقت رفته بودیم و بچه ها از تحیر حزب الهی ها از پدیده احمدی نژاد-مشایی می گفتند. فرمودند که تحیر عملی دارند یا نظری؟ تحیر علمی اشکالی ندارد اما نباید در نظر یعنی مبانی ولایت فقیه تحیر داشت.

3- احساس می کنم حرفی که علی مطهری درباره ولایت فقیه می زند با کم و زیادش نظر قاطبه اصولگرایان است. حال برای بسیاری آنها ادب و حیا مانع از ابراز می شود، برای بعضی سیاست بازی ، برای برخی عدم زمینه بروز و ... به هر حال تمام مشکلات را از درک نادرست و سطحی و تشریفاتی از ولایت فقیه و نیابت امام عصر (ارواحنا له الفدا) و رمز عبور از فتنه دامنگیر بهار 92 در فهم جایگاه خطیر ولی خدا است.

4- میدان را نباید خالی کرد. سال 1385 انتخابات مجلس خبرگان بود و مرحوم آیت الله خوشوقت احساس تکلیف کرده بودند که در انتخابات حاضر باشند. روز آخر وپس از بسته شدن لیست های جامعتین ثبت نام کردند و طبیعتا اعضای جامعتین نزد ایشان آمدند تا از ایشان برای حضور در لیستشان دعوت کنند اما ایشان شرط حضورشان در لیست را خط زدن یکی از نفرات آن لیست دانستند. شرط پذیرفته نشد و درخواست بعدی کناره گیری ایشان از صحنه انتخابات بود اما این درخواست هم پذیرفته نشد چون تکلیفی وجود داشت. نهایتا ایت الله خوشوقت در انتخابات حاضر شدند و رای هم نیاوردند.

5- سال 1391 برایم سال خوبی نبود. رحلت حضرت آیت الله خوشوقت، یک شنبه سیاه که قلب رهبرمان را جریحه دار کرد، محکومیت به حبس در دادگاه جمهوری اسلامی، جدایی از اساتید و دوستانی که هرگز گمان جدایی شان را نمی کردی و ... هرچند تنها دلخوشی سال تولد زهرا عزیزم بود. 

6- گر بماندیم زنده، بردوزیم              جامه ای کز فراق چاک شده

ور نماندیم، عذر ما بپذیر                 ای بسا آرزو که خاک شده.